“เฮ้ย! ใครวะ...ไอ้..อะ ...ไอ้จอร์นนี่!!!”
“เออ
กูเอง ตกใจอะไร หื้ม”
แจฮยอนเหลือกตามองร่างสูงใหญ่ที่กำลังใช้แผ่นอกหนาเบียดแผ่นหลังเปลือยเปล่าของตัวเอง
นี้เป็นครั้งแรกที่เขาอยากจะโทษความเลินเล่อมักง่ายขี้เกียจหยิบเสื้อผ้ามาใส่ของตัวเองแต่จะใครไปรู้ว่ามันกล้าบุกมาถึงรังของเขาแบบนี้ละวะ!
“ปล่อยกู! ออกไปเดี๋ยวนี้!”
แจฮยอนขู่เสียงต่ำ
ลำตัวเพรียวพยายามดีดดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดอีกฝ่ายแต่แรงรัดแน่นบังคับให้ลูกแมวจอมพยศอยู่เฉยๆแทน
“เฮ้! ไม่เอาน่าเจฟฟี่ตัวน้อย กูว่าเรามาคุยกันดีๆเถอะวะ”
“ไม่คุย!”
แจฮยอนเชิดหน้าขึ้นสูงบ่งบอกว่าเจ้าตัวไม่อยากจะเสียเวลาเสวนาพาทีกับร่างสูงนี้แม้แต่นิด
ซึ่งไอ้ท่าทางแสนจองหองเหมือนลูกแมวนั้นก็ทำให้จอร์นนี่รู้สึกทั้งหมั่นไส้และหมั่นเขี้ยวไปพร้อมๆกัน
คนตัวสูงตัดสินใจจับร่างขาวใสกดลงกับพื้นพรมแล้วขึ้นคร่อมไว้ทั้งตัว
“ไม่คุยด้วยปาก
งั้นใช้ร่างกายคุยก็แล้วกันนะ”
“จะ
จอร์น! อื้ออ”
ร่างสูงกว่ากดข้อมือบางทั้งสองข้างไว้เหนือหัวแล้วโน้มใบหน้าลงมามอบสัมผัสร้อนให้อีกฝ่าย
ริมฝีปากรูปปีกนกสวยกดจูบบนริมฝีปากอิ่ม จอร์นนี่บดเบียนด้วยจังหวะรุนแรงจนแผลมุมปากทั้งสองปริแตกได้รสคาวเลือด
แจฮยอนยังไม่สิ้นฤทธิ์ช่วงขายาวพยายามอย่างหนักในการดีดดิ้นตวัดขาเตะอากาศแต่ติดร่างกายสูงใหญ่ที่คุกเข่านั่งทับสะโพกเขาไว้อยู่
ด้วยขนาดตัวที่เสียเปรียบแล้วแจฮยอนไม่สามารถหลุดรอดจากไอ้หมาบ้านั้นได้เลย
เขาถึงได้แต่เม้มริมปากตัวเองไว้แน่นไม่ยอมให้ลิ้นร้อนซุกซนสอดแทรกเข้ามาในโพลงปากตัวเอง
“อะ
โอ๊ย อื้มม!”
แจฮยอนร้องโอ๊ยทันทีที่ฟันคมกัดปากอิ่ม
เป็นโอกาสให้ลิ้นหนาแทรกเข้ามาในโพล่งปากหวาน
อีกฝ่ายกวาดต้อนรับรสชาติหวานปะปนไปกับคาวเลือดและรสขมของบุหรี่
แจฮยอนเบิกตากว้างพยายามบิดให้หลุดจากคีมเหล็กที่จับยึดตัวเองไว้ ลิ้นเล็กก็ขยับหลบแต่คนมากประสบการณ์กว่าก็ดึงมันมาเกี่ยวรั้งได้อย่างง่ายได้
กึก! ผัวะ!!
“โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของมึง เจฟ!”
“ไอ้เหี้ย
ออกไปห่างๆจากกูเดี๋ยวนี้!!”
จอร์นนี่สะดุ้งตกใจถอนหน้าออกแทบไม่ทันเพราะไอ้แมวลายเสือดันกัดลิ้นเขาอย่างแรง
ทำให้ต้องคลายมือออกมาเพื่อมากุมปากตัวเอง เป็นผลทำให้แจฮยอนได้ใช้มือน้อยๆกำหมัดส่งตรงมาที่แผลเดิมเต็มโหนกแก้มเขา
แม่ง
โคตรแสบ!
“เจฟฟี่
กูเตือนอีกครั้งจะยอมคุยกับกูดีๆหรือจะให้กูใช้กำลัง”
“...”
แจฮยอนมองหน้าคนพูดเสียงต่ำรอดไร้ฟันด้วยความถือดี ใบหน้าหล่อเรียบตึงติดคุกรุ่น
ในใจเขาก็สั่นไม่น้อยเลยที่เห็นจอร์นนี่ทำหน้าแบบนี้ ครั้งล่าสุดที่เห็นก็ตอนนั้น...ตอนที่มันพลั้งมือเกือบฆ่าคน
แต่ถึงจะกลัวแค่ไหนเขาก็ไม่มีวันแสดงความอ่อนแอให้มันเห็นหรอก ไม่มีวัน
“กูถามอีก..อึก”
ผัวะ!!
เป็นอีกครั้งที่ร่างขาวไม่รอให้เขาได้พูดจบประโยคหมัดลุ้นๆซัดเสยปลายคางเต็มแรงหวังให้สลบแต่ไม่ไง
แรงเท่าลูกแมวจะทำอะไรเขาได้
จอร์นนี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่เสยผมปรกหน้าหล่ออย่างระงับอารมณ์ ก้มหน้าถุยน้ำลายปนเลือดออกจากปากก่อนเอือมมือคว้าแขนคนถือดีดึงพรืดเดียวอีกฝ่ายก็กองอยู่บนพื้นใต้ร่างเขาแล้ว
“หึ
มึงนี้มันชอบความรุนแรงสินะ เจฟฟี่ตัวน้อย หึหึหึ”
“ไอ้เหี้ยจอร์นนี่!! มึงจะทำบ้าอะไร!!”
“...หึหึหึ”
ความกลัวเริ่มเข้าครอบงำจิตใจของร่างขาว แจฮยอนมองอีกคนที่ก้มหน้าต่ำหัวเราะด้วยเสียงทุ้มแหบ
จอร์นนี่ดึงตัวเขาจนไถลไปอยู่ใต้ร่าง มันค่อยๆถอดเข็มขัดเส้นหนาสีดำเรียบออกมาก่อนจะจับยึดข้อมือเขาที่ใช้ทุบตัวหนาๆเพื่อมัดตึงไว้กับขาโซฟาที่ยกสูงจากพื้นประมาณ1ฟุต
“จอร์นนี่
ปล่อยกู!! ปล่อยเดี๋ยวนี้! กูสั่งให้ปล่อยไงไอ้เหี้ย
อื้ออ”
แจฮยอนตะโกนโวยวายให้ร่างสูงปล่อยตนเอง
สองขาดีดถีบอากาศไปมา ร่างกายสั่นผวายามที่มือหนาเย็นจัดลูบไล้ไปทั่วใบหน้าหวาน
เขาเอนใบหน้าหนีฝ่ามือเย็นเชียบ หลับตาแน่นตอนที่ริมฝีปากกระจับกดจูบที่กกหู
ไล้เรื่อยลงมาที่ลำคอขาวเพื่อขบเม้มปลุกเร้าสัมผัสร้อน
“...”
“..ปล่อย
อื้ออ กูนะ” ร่างขาวดิ้นพล่านขัดขืนไม่ให้ร่างสูงดึงปราการด่านสุดท้ายออกจากตัว
“...”
จอร์นนี่ไม่พูดอะไรสักแอะ
ร่างสูงใหญ่ถอนหายใจด้วยความรำคาญ
มือหนาจับดึงเรียวขายาวพาดเอวตัวเองจนช่วงร่างของทั้งสองติดกันแทบไม่มีช่องว่าง
มือเรียวยาวบีบคอขาวกดแน่นให้ติดกับพื้น
ก่อนจะหันมากระชากบ็อกเซอร์ตัวเล็กจนขาดติดมือไม่เหลือชิ้นดี
แควก!!
“อึก
จะ จอร์นนี่ อื้ออ”
แจฮยอนตะกุกข้อมือหนาที่กำลังบีบคอตัวเองอยู่
ร่างกายเขารู้สึกอึดอัดหายใจไม่ค่อยออกถึงมันจะไม่ได้ออกแรงบีบกะฆ่าให้ตาย
แต่ปริมาณออกซิเจนที่ได้รับก็น้อยเหลือเกินสำหรับคนที่กำลังหวาดกลัวอยู่ตอนนี้
จอร์นนี่ยังคบเงียบนิ่งไม่หือไม่อือ
ดวงตาคมจดจ้องที่ร่างขาวเนียน
เขาจับยกขาเรียวขึ้นจนหน้าขาขาวติดอกบางโชว์ช่องทางรักสีสด
ดวงตาคมเบนไปมองใบหน้าหวานที่ส่ายไปมาจนผมสีบอร์นสว่างกระจายตัดกับพื้นพรมสีเทาตุ่นๆ
“อึก! มึงอย่าทำอะไรบ้าๆนะ อะ เจ็บ!! กูเจ็บ
อื้ออ” ร่างขาวเกร็งตัวดึงพยายามดึงรั้งข้อมือของตัวเอง
แจฮยอนหอบหายใจด้วยความเจ็บปวดแนวฟันสวยขบกัดปากตัวเองกลั้นเสียงสะอื้น จาการที่ข้อพับขาถูกกดให้ติดช่วงอกกับช่องทางด้านหลังที่มีนิ้วเรียวยาวสอดแทรกอยู่ด้านใน
จอร์นนี่ขบสันกรามแน่นระงับอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้นมาเพียงแค่เห็นร่างกายเปลือยเปล่า
นิ้วมือทั้งสามขยับหมุนวนอยู่ในช่องทางคับแคบ
สายตาคมไล้ขึ้นจากสะโพกกลมขึ้นไปจ้องตาสีเทาอ่อนซึ่งเคยแข็งแกร่งและก้าวราว
ตอนนี้กลับอ่อนแอและเปราะบาง เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก แต่แจฮยอนน่ะดื้อ
เขาจึงต้องปราบให้หายพยศสะก่อน
“จอร์นนี่
ดะ เดี๋ยว..ซี๊ด!! กู อะ อ๊าส์ ยังไม่พร้อม”
แจฮยอนอ้าปากค้างพยายามดึงข้อมือออกจากไอ้เข็มขัดเฮงซวยที่เหมือนขยับก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้ข้อมือนิ่มแดงเถือกไปหมด
ใบหน้าหวานส่ายไปมาปากอิ่มเอาแต่พึมพำอ้อนวอนไม่ให้ร่างสูงทำมากไปกว่านี้
จอร์นนี่แสะยะยิ้มมุมปาก
เขาปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดซิบลงจับสัดส่วนร้อนออกมาจากกางเกงรูดรั้งเบาๆให้เตรียมพร้อม
นิ้วมือเรียวสวยถอนออกจากช่องทางสีหวาน ร่างสูงขยับแนบชิดถูไถแกนกายกับร่องด้านหลังที่ขมิบถี่ด้วยความกลัว
“จอร์น..อะ
นี่ อื้ออ...พอเถอะ อะ อ๊าส์! กูเจ็บ!! อ๊าก!”
ร่างสูงกดส่วนหัวเข้าไปในช่องทางคับแคบ
เขาซี๊ดปากเบาๆกับแรงตอดรัด ก่อนโน้มตัวเข้าไปแนบชิดกับร่างโปร่ง
แสยะยิ้มมุมปากใส่นัยน์ตาสีเทาอ่อนให้หวาดกลัวเล่น
“มึงเลือกเอง..มึง..เลือกเอง
เจย์ อ๊า~”
“อ๊าก!!!” จอร์นนี่กระทุ้งกายเข้าไปเต็มแรง
ช่องทางรักฉีกขาดจนร่างขาวน้ำตาไหลเป็นสายด้วยความเจ็บปวด สองมือขาวกำจิกกันแน่นเพียงเพื่อหวังว่ามันจะช่วยลดอาการเจ็บนี้ลงได้บ้างแต่ไม่เลย
“อ๊าส์..เจฟฟี่..ตัวน้อยของกู
อื้ออ”
“ฮึก
ฮื้ออ กูเจ็บ อะ อ๊าส์ เอาออกไป!”
จอร์นนี่จับรวบสองขาขาวขึ้นพาดบ่าตัวเองก่อนเริ่มขยับสะโพกเนิบนาบ
ริมฝีปากปีกนกกดเม้มขบกัดน่องขาวทำรอยสีกุหลาบแต่งแต้มไว้เป็นอนุสรณ์
แจฮยอนบิดตัวเกร็งความเจ็บแล่นขึ้นมาถึงสมอง
ไม่มีแล้วเจย์หัวหน้าแก๊งค์แสนเข้มแข็ง เขาเป็นได้แค่จอง แจฮยอนเด็กหนุ่มผู้อ่อนแอ
ร้องไห้ งอแงตอนโดนไอ้เหี้ยนั้นข่มขืน แต่แม่งบ้าตรงที่อะไรรู้มั้ย
ตรงเขาดันเสียวกระสันยามที่ส่วนหัวอุ่นร้อนกระแทกภายในอย่างรู้จุด
ยามที่ความยิ่งใหญ่เคลื่อนไหวเสียดสีกับช่องทางอ่อนนุ่ม เขาเหมือนจะขาดใจตายมันเสียวกระสันจนแจฮยอนอยากให้จอร์นนี่สัมผัสตัวเองมากกว่านี้
เขาต้องการมากกว่านี้อีกตั้งไม่รู้อีกเท่า
“อ๊าส์
เสียวเหรอมึง ตอดแน่นชิบ อื้ออ”
“ไอ้
อะ อ๊าส์ สัส อื้ออ”
จอร์นนี่ยกยิ้มขำมองร่างขาวที่ส่งสายตาเหมือนอยากจะฆ่าเขาให้ตาย
แต่พอเอวสอบขยับชนบ้างจุดลูกเสือตัวน้อยก็กลายเป็นลูกแมวตัวขาวแสนออดอ้อน
ดวงตาสีเทาอ่อนสั่นไหวด้วยความอยาก มันเต็มไปด้วยกามอารมณ์ไม่ต่างจากเขามากนัก
จอร์นนี่เปลี่ยนท่าจับขาเรียวพาดช่วงเอวสอบโน้มตัวลงไปกดจูบซอกคอหอมกรุ่น
กัดเบาๆทำรอยสีกุหลาบแต่งแต้มผืนผ้าใบสีขาวนวล เอวสอบก็ทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง
ดวงตาคมช้อนมองใบหน้าหวานที่เชิดแหงนครางครืนเสียงหวาน
ดวงตาคมสีเทาอ่อนทอประกายความหวานหยาดเยิ้มจนเขาอดใจไม่ไหวต้องปล้นจูบปากอิ่มๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
แจฮยอนหอบฮักในลำคออยากจะเปล่งเสียงออกใจจะขาดแต่ติดที่ริมฝีปากกระจับกำลังบดเบียดลงมาอย่างไม่รู้จักพอ
เขากระตุกเกร็งด้วยความสะใจ จอร์นนี่รู้งานอย่างดี
นอกจากช่องทางด้านหลังแล้วส่วนทั้งบนและล่างก็ถูกเอ็นดูไม่ต่างกัน
ยอดอกสีหวานถูกหยิกจนบวมเป่ง
แกนกายสีชมพูถูกมือติดหยาบรูดรั้งด้วยจังหวะเดียวกับเอวสอบสวยที่ขยับถี่
ปากอิ่มๆก็โดนดูดดุนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแผลปริแตกอีกรอบ
แจฮยอนแทบขาดใจตายลงไปทั้งตอนนั้นเลย
“อื้ออ
แฮ่ก อ๊าส์ กูใกล้ อื้ออ จอร์นนี่!”
แจฮยอนตวัดตามองค้อนร่างสูงที่พอเขาใกล้จะถึงปลายทางอีกฝ่ายกลับหยุดสะโพกลงเหลือเพียงจังหวะเนิบช้ากับนิ้วมือปิดส่วนปลายของเขาไว้ไม่ให้ได้ปลดปล่อย
“คุยกับกูก่อนเจฟฟี่”
“กูไม่เล่น
อื้ออ จอร์นนี่!! ไอ้จอร์นนี่!!” สาบานเลยถ้าเขาหลุดไปได้จะกระทืบมันจมดิน
“กูก็ไม่เล่น
มาคุยกันก่อน อ๊าส์!!”
จอร์นนี่กระตุกยิ้มมุมปาก เขาก้มหน้าลงดูดยอดอกสีหวานดังจ๊วบจ๊าบ
เรียกความอุ่นร้อนให้โอบรอบแน่นกว่าเดิม จอร์นนี่ทนไม่ไหวก็ปลดปล่อยออกมาเต็มล้นช่องทางคับแคบด้วยความเอาเปรียบร่างขาวที่นอนทรมานอยู่ข้างใต้
“ไอ้เหี้ย!! อ๊าส์ ไอ้เห็นแก่ตัว!!”
แจฮยอนตะโกนแหกปากด่าลั่นด้วยความไม่พอใจ ช่องทางด้านหลังเขาอุ่นวาบไปด้วยน้ำนมอุ่นๆ
เขาตวัดตามองค้อนติดจะอ้อนวอนไปให้ร่างสูงรู้ว่าตอนนี้เขาทรมานแค่ไหน
“ซี๊ดด
ตอดแน่นชิบ อยากเสร็จมั้ย หื้ม”
จอร์นนี่ก้มกระซิบข้างหูเขาและเขาก็พยักหน้ารับอย่างไม่เนียมอาย
ตอนนี้ต่อให้ด่าตัวเองใจง่ายเขาก็เลือกจะด่า ความทรมานด้วยแรงอารมณ์มันไม่โอเคเลย
ใจเขาอยากจะร้องขอให้ร่างสูงใหญ่กระแทกแกนกายเขามาแรงๆ
เติมเต็มความต้องการที่ห่างหายของกันและกัน
“กูรู้ว่ามึงรู้แล้วว่ากูไม่ได้ขายยาใช่มั้ย”
อยู่ๆดีจอร์นนี่ก็พูดเรื่องนี้กับแจฮยอน เขาไม่เข้าใจเลยมาทำไมพูดเอาตอนนี้วะ!
“...อื้อ
รู้ อาส์ จอร์นนี่”
“แล้วทำไมมึงถึงยังตีตัวออกห่างจากกูอยู่ละ
หื้ม ซี๊ด”
ย้อนกลับไปเมื่อ1ปีก่อน ตอนนั้นเขากับจอร์นนี่คบกันและแก๊งค์ของเราสองคนก็อยู่ด้วยกันโดยคุ้มถนนทั้งสองฝั่งที่มีไทม์สแควร์อยู่ตรงกลาง
แต่วันนึ่งเขาเห็นจอร์นนี่กำลังยื่นยาเสพติดให้กลุ่มด้านตะวันตกของไทม์สแควร์ ตอนนั้นยอมรับว่าโมโหจนเลือดขึ้นหน้า
เขาไม่สนพระอิฐพระปูนที่ไหน ตะโกนด่าทอ กระทืบจอร์นนี่จนสะบักสะบอม
แค่คิดว่าร่างสูงยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดเขาก็ไม่ชอบแล้ว
มันเป็นฝืนกฎข้อสำคัญสำหรับแก๊งค์เขา
แจฮยอนเกลียดยาเสพติด
นอกจากจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาแล้วยังทำให้ทุกอย่างแย่ลง
เขาเกลียดมันแต่คนที่เขารักดันไปยุ่งวุ่นวายกับมัน เหมือนกับโดนทรยศหักหลัง
ทั้งห่วงและเกลียดจนอธิบายออกมาไปได้
หลังจากนั้นเขาก็ไล่จอร์นนี่ออกไปให้คุมถนนอีกด้าน
ย้ายข้าวของจากเพ้นเฮาส์ไปอยู่ที่ตึกเก่าๆแถวถนนเซเวนกับเทย์ ดีโอ(โดยอง) แทล
‘เจฟฟังกูบ้างได้มั้ยวะ’
‘กูไม่ฟัง!!
ออกไปให้พ้นหน้ากูจอร์นนี่ ไสหัวมึงออกไป!! อยากจะยุ่งเกี่ยวกับยานักก็ออกไป!!’
หลังจากนั้นเกือบ
5 เดือนที่เขาเลือกจะปฏิเสธทุกอย่างเกี่ยวกับจอร์นนี่ทำให้ไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว
จอร์นนี่โดยยัดยา หมอนั้นโดนไอ้พวกเฮงซวยนั้นแอบเอายามาใส่กระเป๋าตอนที่ตำรวจไล่จับ
แต่ด้วยความฉลาดหมอนั้นหนีตำรวจมาได้ มันกำลังไปเอาเรื่งฝั่งนั้นและเขาดันไปเห็นพอดี
เรื่องนี้ถ้าไม่ได้พี่ยูตะที่ต่อยเขาจนเลือดกบปากก็คงไม่รู้หรอก
แต่จะให้เขาที่ลั่นวาจาร้ายกาจแบบนั้นกลับไปง้อร่างสูงเขาก็ทำไม่ได้ เพราะศักดิ์ศรีคำเดียวเลยจริงๆ
และที่เขาต่อยตีกับมันตลอดที่เจอกันก็แค่รู้สึกผิด
เขากลัว กลัวว่าจอร์นนี่จะเกลียดเขา เกลียดปากหมาๆที่พูดออกมาไม่ยั้งคิด
เกลียดความคิดงี่เง่าไม่ยอมรับฟังใคร
เขาถึงได้เลือกที่จะทำท่าเหมือนเกลียดอีกฝ่ายไม่ต่างกัน
ทั้งๆที่เสียใจแทบตายที่ทำให้ใบหน้าสมบูรณ์แบบเป็นแผล
“อ๊าส์!!”
“ตอบมาสิ
อื้ออ”
แจฮยอนโดนดึงกับมาที่ปัจจุบันเพราะแรงกระแทกหนักหน่วง
ดวงตากลมคลอไปด้วยน้ำสีใสทั้งทรมานจากแรงอารมณ์และความงี่เง่าของตัวเอง
เขาเพิ่งรู้ตัวว่าโหยหาจอร์นนี่ขนาดไหน ระยะเวลา 1 ปีเสียเปล่าไปเพราะทิฐิและศักดิ์ศรีโง่เง่าของตัวเอง
“กู..อื้อ..กูมันงี่เง่า
อะ อ๊าส์ จอร์นนี่”
“อื้ออ
เพิ่งรู้ตัวเหรอ หื้ม เจฟฟี่” จอร์นนี่ก้มลงคลอเคลียจมูกเล็กจิ่มลิ้มด้วยความหวงหา
เอวสอบกระแทกเนิบนาบแต่หนักหน่วงและดูเหมือนร่างขาวยังจะไม่พอใจกับจังหวะรักถึงได้ขยันขมิบตอดรัดถี่รัวแบบนี้
“ระ..รู้แล้ว
อาส์ กู...อึก ขอโทษ ขอโทษ อ๊าส์”
แจฮยอนยอมทิ้งแล้วซึ่งศักดิ์ศรีและความถือดี
ตอนนี้จอร์นนี่สั่งอะไรเขาก็พร้อมที่จะทำถ้ามันทำให้เขาหายทรมานได้ ยินดีจะทำเลย
แม้แต่หมอนี้ให้เขาคุ้มจังหวะเองก็จะทำ
“คำถามสุดท้ายแล้ว...มึงรักกูมั้ยเจย์”
แจฮยอนชะงักกึก
ดวงตาสีเทาอ่อนมองสบกับดวงตาสีปีกกาสวย เขากวาดมองเครื่องหน้าหล่อเหลา
ทั้งเรียวคิ้วเข้มได้รูป ดวงตาทรงอัลม่อน จมูกโด่งขึ้นสัน ริมฝีปากช้ำแตกรูปปีกนก
หล่อนะ ถ้าไม่มีแผลจากมือจากเท้าเขาน่ะ
“กูรักมึงจอร์นนี่”
และแจฮยอนก็ได้บทรักร้อนแรงสมใจอยาก
เอวสอบที่ขยับถี่รัวเหมือนติดมอเตอร์ มือใหญ่ฟ้อนเฟ้นทัวผิวเรียบลื่น
เสียงครางทั้งสองร่างดังผสมกับเสียงโซฟาตัวหนักที่โยกไหวตามแรงกระแทกของร่างสูง
แจฮยอนได้แต่ครวญครางเจียนขาดใจ ร่างกายเบาหวิวเหมือนบินอยู่บนที่สูงก่อนจะถูกฉุดลงมาด้วยมือที่มองไม่เห็นและทุกอย่างก็เป็นสีขาวโพล่นไปหมด
“อ๊าส์!!!”
ร่างสองร่างปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
แจฮยอนหอบแฮ่กกับความร้อนแรง แต่เหมือนเขาจะยังไม่พอใจ
ถึงได้บ้าบิ่นขนาดขมิบช่องทางบอบช้ำของตัวจนความร้อนรุ่มเริ่มกลับมาแข็งตัวอีกครั้ง
จอร์นนี่มองคนตัวขาวขี้ยั่ว
สองมือหนารีบร้อนปลดเข็มขัดออกจากข้อมือขาวยกจับอีกคนให้อยู่ด้านบน
แจฮยอนวางมือทาบลอนกล้ามหน้าท้องสวยลูบไล่กรีดกรายแผ่วเบาเหมือนลูกแมวกางเล็บครูด
แตกต่างจากสะโพกมนที่ควบขี่เขาเหมือนโคบาลสาวเจ้าเสน่ห์ ทั้งร้อนแรง ดุดัน
“อ๊า
จอร์นนี่ อื้ออ ซี๊ดด” มือบางจิกบ่ากว้างข่วนจนขึ้นรอยแดงๆ
ใบหน้าหวานเชิดรั้นโยกไหวร่างกายตัวเองอย่างหยาบโลน
จอร์นนี่ช่วยรูดรั้งแกนกายเล็กที่ล่อตาล่อใจของอีกฝ่ายให้ด้วยความเอาใจ
แจฮยอนก้มลงซุกอกว้างขบเม้มยอดอกสีเข้ม
ตวัดลิ้นเลียชิมรสชาติผิวเนื้อด้วยความกระหายอยาก
เอวบางหมุนควงให้ความร้อนครูดกับพนังภายใน
ร่างสูงก็ไม่น้อยหน้าเหยียดเกรงสะโพกส่วนจังหวะร้อนของอีกคนอย่างรุนแรง
ไม่นานหนักแจฮยอนก็ปลดปล่อยออกมาอีกรอบแต่จอร์นนี่ยังไม่อิ่ม
ร่างสูงจับแจฮยอนขึ้นยืนวางมือขาวให้เท้าพนังพิงโซฟาแล้วแนบลำตัวใหญ่ซ้อนหลังอีกฝ่ายสอดแกนกายเข้าไปอีกครั้ง
อีกครั้ง และอีกครั้ง
เม้นที่เดิมน๊าาา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น