หนุ่มชิคาโก้วางร่างขาวลงบนเตียงที่เข็นมาติดกัน
จอร์นนี่ขึ้นคร่อมอีกฝ่ายที่นอนเอาสองมือเล็กๆปิดหน้าตัวเองโชว์แต่ใบหูขึ้นสี
เขาก้มลงคลอเคลียมือเรียวขาวไปมา
แจฮยอนค่อยๆแยกนิ้วมืออกจากกันเผยให้เห็นดวงตากลมๆที่ทอประกายความสดใส
ดวงตาที่จอร์นนี่หลงรักตั้งแต่แรกเห็น
“แจฮยอนอา
จยันฮยองรักเรานะครับ”
แจฮยอนลดมือลงมองคนตัวสูงที่กำลังมองเขาด้วยความอ่อนโยนคู่นั้น
ไม่ว่ากี่ปีต่อกี่ปี ดวงตาคู่นั้นก็ยังคงเหมือนเดิม เป็นดวงตาอบอุ่นที่เขาหลงรักมาตลอด
“แจฮยอนก็รักจยันฮยองครับ”
ไม่รอช้าสองร่างก็โถมกายเข้าหากันด้วยความคิดถึงและโหยหา
ไม่ต้องพูดให้มากความ ไม่ต้องมีใครมาเป็นพยานในความรัก ไม่ต้องมีแหวนคู่หรือบาทหลวง
มีเพียงแค่แสงจันทร์ในเดือนธันวาคมกับหิมะแรกก็พอแล้วสำหรับความรักของคนทั้งคู่
จอร์นนี่ค่อยๆถอดเสื้อผ้าแสนเกะกะออกจากตัวด้วยความรีบร้อน
ดวงตาคมมองแจฮยอนที่นอนหันใบหน้าตัวเองมองกระจก
ใบหน้าหล่อสวยที่เขาหลงใหลกำลังแดงก่ำเพราะความเขินอาย เส้นผมนุ่มสีทองคลอเคลียกับที่นอนสีขาว
ช่วงไหล่บอบบางกว่าเขาหลายเท่า ไล้ลงมาเรื่อยที่ช่วงเอวบาง หน้าท้องน้ำนมนู้นขึ้นนิดหน่อย
สงสัยเจ้าตัวกินเยอะจนลอนกล้ามอ่อนๆนั้นหายไปแล้ว แต่แบบนี้เขาก็ชอบมันละนะ
สองมือหนาลูบตามผิวเนียนละเอียดเหมือนหิมะ ตามข้อต่างๆก็ขึ้นสีอมชมพูแบบคนสุขภาพดี
สโนไวท์..ไม่มีใครที่เปรียบเหมือนแจฮยอนนอกจากเจ้าหญิงจากการ์ตูนดิสนีย์เรื่องนี้อีกแล้ว
“เลิกมองได้แล้ว! แจฮยอนเขินนะ”
“ฮ่าๆ
โอเคครับ ไม่มองแล้ว ทำเลยดีกว่าเนาะ”
“งื้อ! ซอ ยองโฮ”
แจฮยอนหยิบหมอนขึ้นมาโยนใส่ร่างสูงที่ยิ้มมาให้เขาจนเต็มแก้ม
คนตัวสูงกว่ากดแขนที่กำลังจะยกหมอนอีกใบขึ้นมาทุบลงกับเตียง แล้วก้มหน้ามาปล้นจูบหวานๆจนแจฮยอนหายใจไม่ทัน
“อื้อ
แฮ่ก ฮ่า”
“หวานที่สุดเลยคนดี”
จอร์นนี่กระซิบแกล้งร่างขาว คนผิวแทนยกยิ้มขึ้นบนใบหน้า มือใหญ่จับขาเรียวขึ้นพาดเอวสอบ
ขยับช่วงร่างเสียดสีกันไปมาจนบางอย่างของคนข้างใต้ตื่นตัวไม่ต่างจากตนเอง
“อะ
อ๊าส์ อื้ออ”
แจฮยอนบิดเร้าด้วยความวาบหวิวแสนรัญจวนใจ
สองมือขาวกำจิกผ้าปูที่นอนไว้ในกำมือระบายความซ่านที่ได้รับ
ร่างสูงก้มลงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นกลิ่นหวานๆแบบลูกพีชสดใหม่
ลิ้นสากลากเลียตั้งแต่แอ่งชีพจร กดเม้มขบกัดทำรอยรักภายใต้ส่วนที่เสื้อผ้าปกปิดได้
มือร้อนบีบขย้ำลำตัวนุ่มมือ อีกมือที่ว่างก็ซุกซนไม่ต่างจากริมฝีปากที่กำลังหันมาหยอกล้อเอ็นดูยอดอกเล็กทั้งสองข้างให้แจฮยอนได้หัวสมองขาวโพลน
“อ๊าส์
จะ จยันฮยอง อ๊าส์ อ๊าส์”
แจฮยอนบิดพลิ้วด้วยรู้สึกหลายหลากทั้งทรมานและสุขสม
ช่วงล่างสัมผัสได้ถึงก้านนิ้วยาวๆที่สอดแทรกเข้ามาในร่างกายตัวเอง
ช่องทางสดใหม่บีบรัดสิ่งแปลกปลอมจนจับไม่ได้
“ใจเย็นคนดี
ผ่อนคลายนะครับ”
จอร์นนี่นาบริมฝีปากทาบหน้าผากมนชื่นเหงื่อ
มือหนารูดรั้งความเป็นชายสีชมพูน่ารักของคนใต้ร่างเบาๆจนแจฮยอนผ่อนคลายช่องทางด้านลงให้เขาได้ใช้นิ้วเรียวของตัวเองเตรียมความพร้อมก่อนจะเจอสิ่งที่ใหญ่กว่านี้มากๆ
ทั้งๆที่ไม่ใช่ครั้งแรกของทั้งคู่
แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าจอร์นนี่ตื่นเต้นเสมอที่ได้สัมผัสร่างกายแสนสวยนี้
“อ๊า
จยันฮยอง อึก เข้ามาเถอะครับ”
“แน่ใจนะครับ”
แจฮยอนโอบคอแกร่งให้โน้มมาหาตัวเอง ดวงตากลมสื่อผ่านความโหยหาเต็มเปี่ยม
“ครับ
แจฮยอนต้องการ...กอดแจฮยอนนะครับ จยันฮยอง อึก เจ็บ อื้อ!!”
“อา
ทนหน่อยนะคนดี อื้ออ”
จอร์นนี่พูดปลอบเสียงพร่าความอุ่นร้อนที่โอบรัดตัวเองทำให้คนตัวสูงแทบคลั่งตาย
ยิ่งขยับมาเท่าไหร่ก็เหมือนแจฮยอนจะยิ่งบีบรัดตัวตนเขามาขึ้นเท่านั้น
“อื้ออ
อ๊าส์ ฮะ ฮยอง อ๊าส์ ซี๊ดด”
สองมือขาวกดเล็บสั้นตัวเองจิกกับแผ่นหลังกว้างก่อนความเจ็บปวดจะค่อยเลือนหายไปเป็นความรู้สึกใหม่ที่เข้ามาแทนที่
มือน้อยๆลูบไล้แกนสันหลังร่างสูงอย่างเย้ายวน ดวงตากลมรื้นไปด้วยน้ำสีใส
จอร์นนี่มองภาพตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
กดจูบให้รางวัลคนเก่งก่อนจะเริ่มขับเคลื่อนบทรัก บ้างจังหวะก็อ่อนโยนเหมือนไฟอุ่นๆกลางฤดูหนาว
แต่บ้างจังหวะก็ดุดันเร้าร้อนเหมือนแดดจ้าในฤดูร้อน ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็ขอแค่ให้เป็นจอร์นนี่
แจฮยอนก็พร้อมที่จะศิโรราบไปกับผู้ชายคนนี้เสมอ
“แจฮยอน
อ๊าส์”
“จยันฮยอง
อึก อะ อ๊าส์”
สะโพกแกร่งกระแทกกระทั้นความโหยหาเข้าใส่ร่างขาวไม่หยุดหย่อน
ลำตัวแข็งแรงเกร็งจนขึ้นมัดกล้ามเนื้อชัดเจน สอง มือขาวลูบไล้ลอนหน้าท้องด้วยความหลงใหลโดยไม่ลืมแอ่นสะโพกขยับตัวตอบรับจังหวะจนร่างสูงแทบคลั่งตายไปสะเดียวนั้น
“ฮยอง
อ๊าส์ ไม่ไหวแล้วแจฮยอน อื้ม!!”
“อะ! อะ อ๊าส์ ฮยอง อื้ออ”
แจฮยอนถูกจับตะแคงข้างโดยมีจอร์นนี่จับขายาวของตัวเองพาดบ่าข่างนึ่งอีกข้างก็กดแนบไปกับที่นอนพร้อมที่จังหวะรักเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
สะโพกสอบที่ขยับรัวแบบไม่เหน็ดเหนื่อย
เสียงทุ้มต่ำที่ดังคลอไปกับน้ำเสียงทุ้มหวานที่หวีดร้องทุกๆครั้งที่จอร์นนี่ขยับโดนจุดภายในเข้า
ร่างขาวหลับตาแน่นสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะเชิดหน้าน้ำตาไหลด้วยความเสียวซ่านจากมือหนาที่ขยับรูดรั้งแกนกายของตัวเอง
แจฮยอนที่โดนปรนเปรอทั้งด้านหน้าและด้านหลังเกือบจะขาดใจตายอยู่รอมร่อ
จอร์นนี่ที่เห็นร่างขาวใกล้ถึงปลายทางแล้วก็รีบเร่งตัวเองก่อนทุกคนอย่างทั้งจะเห็นสีขาวสว่าง
แจฮยอนปลดปล่อยความต้องกานจนเลอะมือหนาจอร์นนี่เองก็ขยับไม่กี่ครั้งปลดปล่อยเต็มช่องทางสีหวาน
“แฮ่กๆ”
“แฮ่กๆ”
ร่างสองร่างหอบด้วยความเหนื่อยอ่อน
จอร์นนี่จับพลิกแจฮยอนให้นอนราบโดนมือตัวเองทาบทับลงไปอีกที
คนตัวสูงมอบจูบหวานๆให้เป็นรางวัลเด็กดีที่จูบตอบเขาด้วยความเผลอไผล
จอร์นนี่ยกยิ้มใส่แจฮยอนด้วยความเจ้าเล่ห์ก็จะขยับสะโพกตัวเองออกจากอีกฝ่ายจะเกือบหมดแล้วกระแทกเข้าไปหมดจนใบหน้าหวานบิดเบียวด้วยความจุดเสียด
เสือยังไงก็คือเสือ
และไม่ว่ายังไงลูกหมูตัวน้อยก็เป็นอาหารอันโอชะอยู่ดี หวังว่าคืนนี้แจฮยอนจะได้นอนนะ
เม้นได้ที่เดิมน๊าาาาาา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น