AllJaehyun-series : Train

“เฮ้ วันนี้จะไม่ซ้อมอีกแล้วเหรอ”

แจฮยอนเงยขึ้นมองเพื่อนร่วมชมรมอย่างคิโน่ที่ยืนเท้าเอวมองเขากำลังเก็บขอในล็อคเกอร์เพื่อเตรียมตัวกลับห้องพักเลยไม่ได้ตรงไปที่สระว่ายน้ำตามวินัยนักกีฬาที่ดี

“อื้อ ฉันยังปวดหัวอยู่นิดหน่อยน่ะ”

“เอาเถอะ แต่คราวนั้นนายก็พลาดแข่งระดับเขตไปแล้วนะ ตั้งใจซ้อมหน่อยสิเจ้าแมวอ้วน”

“รู้แล้วน่า ฉันไปก่อนนะ” โบกมือลาเพื่อนที่ยื่นมือมายีหัวเขา ก่อนตวัดกระเป๋าสะพายหลัง เปลี่ยนอุวาบากิเป็นรองเท้าผ้าใบคู่โปรดก่อนเดินออกจากโรงเรียนก่อนเวลาเลิกนิดหน่อย

เกือบสองอาทิตย์ได้แล้วที่แจฮยอนไม่ได้เข้าไปซ้อมว่ายน้ำตอนเย็น โค้ชถึงกับเข้ามาคุยกับเขาเป็นการส่วนตัวก่อนยอมปล่อยเลยตามเลยเพราะว่าเขาดันไข้ขึ้นสูงจนต้องนอนโรงพยาบาลจริงจัง มีแค่กู จุนฮเวเท่านั้นที่รู้ว่าทำไมเขาถึงไข้ขึ้นอนซม

มันไม่ใช่เพราะอากาศเย็นๆในโตเกียวแต่เป็นเพราะ...พวกรุ่นพี่โรคจิตนั้นต่างหาก

หลังจากเหตุการณ์นั้นเขาพยายามหลบหน้าหลบตาพวกหนุ่มฮอตมาตลอด ขนาดรุ่นพี่จอห์นนี่เขายังไม่อยากจะมองถึงจะเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ร่วมทำเรื่องเลวร้ายนั้นเขาก็ไม่อยากค้องเกี่ยวด้วย

น่ากลัว สายตาและน้ำเสียงหื่นกระหายนั้นทำให้เขากลัว มันน่าขยะแขยงสิ้นดี ร่างกายที่เคยบริสุทธ์กลับแปดเปื้อนไม่เหลือชิ้นดี

เขาไม่เคยคิดฝันว่าตัวเองจะถูกกระทำไม่ต่างจากหญิงสาวในAVของขึ้นชื่อของญี่ปุ่น เขาเป็นผู้ชายแมนๆและจำได้ว่าเขาไม่เคยไปเสนอตัวให้รุ่นพี่บ้านั้นเหมือนคนอื่นในโรงเรียน กิตติศัพท์มากมายเคยได้ยินผ่านหูมาบ้างว่าพวกนั้นชอบเล่นสนุกกับพวกที่มาเสนอตัวให้

จะว่ายังไงละ...พวกนั้นชอบเซ็กส์แบบร่วมด้วยช่วยกัน ความสัมพันธ์แบบเพื่อนกันก็แบ่งๆกันกินอะไรประมาณนั้นแต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเองเลยซักนิด

“เฮ้ออ”

ถอนหายใจออกมาจนควันขาวลอยออกมาจากกลีบปาก เนื่องจากไม่มีซ้อมตอนเย็นทำให้เขาพอมีเวลาว่างจะหาอะไรทำนอกจากการกลับห้องพัก กินข้าวกล่องแช่แข็งหรือเล่นเกมส์กับเพื่อนข้างห้อง

ย่านกินซ่าเป็นสถานที่เขาเลือกมาหาของกิน ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ เขาซุกมือลงในกระเป๋าเสื้อโค้ชตัวหนา แวะร้านโอเด้งก่อนได้ของกินมือมา แวะร้านทาโกะยากินก็ได้มา แวะร้านนู้นร้านนี้จนพอใจถึงคิดว่าตัวเองสมควรกลับห้องซักที

ถ้าไม่ติดว่าจังหวะที่เขาหันหลังเผลอไปสบตากับคนกลุ่มหนึ่งเขาซักก่อน

ชา ร่างกายเขาชาวาบเหมือนถูกโยนลงในน้ำแข็ง ใบหน้าหล่อเหลาคุ้นเคย ใบหน้าที่เขาหลบเลี่ยงมาโดนตลอด

อาศัยฝูงชนจำนวนมหาศาลหลบหลีกจากสายตาคมกล้าราวกับเจอเหยื่อของเสือหนุ่มทั้งห้า สมองไม่ประมวลผลอะไรทั้งนั้น มันสั่งร่างกายเขาซ้ำๆให้หนี วิ่งหนีไปให้ไกลไม่อย่างนั้นการหลบน่าทั้งอาทิตย์คงไร้ความหมาย

รถไฟฟ้าใต้ดินเป็นสิ่งที่เขาเลือก ตอนนี้คนเยอะมากอาจจะเพราะเป็นช่วงเลิกงานและยังเป็นช่วงโรงเรียนเลิกอีก ซึ่งก็ดีที่ตัวเขาสามารถกลมกลืนไปกับฝูงชนและอีกอย่างคือพวกนั้นคงมีรถเป็นของตัวเอง ไม่พึ่งบริการสาธารณะแบบนี้

แจฮยอนเอนตัวพิงประตูด้านหนึ่ง ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเอง ไม่สนใจคนรอบข้างพอๆกับที่คนรอบข้างก็มาได้สนใจเขา

“ไง” มือที่จับโทรศัพท์อยู่กำแน่น เงยหน้าขึ้นมองก่อนสบเข้ากับนัยน์ตาพราวระยับของรุ่นพี่หนุ่ม ร่างสูงโปร่งของประธานนักเรียนกระตุกมุมปากมาให้เขา ไม่นานนักเขาก็รับรู้ได้ถึงการมีตัวตนของรุ่นพี่คนอื่นๆที่เหลือ

“หลบหน้าพวกพี่ทำไมครับน้องแจฮยอน”

เสียงทุ้มต่ำดังกระซิบมาจากด้านข้างก่อนสอดตัวมาซ้อนหลัง วงแขนแกร่งโอบรอเอวเขาแน่นพร้อมปลายจมูกโด่งที่กดจิ้มลงมาที่พวงแก้ม คางแหลมวางเกยไหล่ เป่าลมร้อนรินรดพวงแก้มเป็นจังหวะ

“เด็กดื้อต้องถูกรถโทษนะรู้รึป่าว”

“ซะ..เซนไป ดาเมะ เซนไป”

แจฮยอนตัวสั่น พยายามผลักมือปลาหมึกที่ยุ่มย่ามกับร่างกายของตัวเอง รถไฟฟ้ายังคงเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ ในขนาดที่กระดุมชุดนักเรียนของเขากำลังถูกถอดออกช้าๆ พอจะอ้าปากร้องก็ถูกมือของรุ่นพี่ยูตะที่อยู่ด้านหลังปิดไว้แน่น

แผ่นอกถูกมือของรุ่นพี่แทยงบดขยี้อย่างรุนแรง ไม่ต่างจากด้านล่างถูกรุ่นพี่ซื่อเฉิงเอ็นดู หยาดน้ำตาคลอหน่วยส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่จอห์นนี่ที่ทำเพียงยืนมองคนอื่นด้วยแววตานิ่งเรียบ เขาหวังว่ารุ่นพี่คนนั้นจะไม่เหมือนคนอื่น

ได้โปรดละ...

มือร้อนของรุ่นพี่ยูตะสอดเข้าในกางเกงนักเรียนพอดีตัว รูดรั้งแกนกายพอดีมือจนเข้าตัวสั่น พยายามดิ้นหนีก็ทำได้อยากเมื่อพวกรุ่นพี่เบียดเข้ามาใกล้และยิ่งรถไฟฟ้าจอดรับคนเข้ามามากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เขาถูกรังแกได้ง่ายขึ้น

ลำคอขาวถูกขบกันจากริมฝีปากร้อนชื้น เสียงลมหายใจกระหายดังคลออยู่ข้างหู ระหว่างที่ร่างกายก็ยังคงถูกรังแก นิ้วมือของรุ่นพี่นักวิ่งบดขยี้ปลายแกนกายจนบวมเบ่ง ช่องทางด้านหลังถูกกดผ่านกางเกงนักเรียนโดนรุ่นพี่ตาเฉี่ยว ริมฝีปากถูกสอดแทรกด้วยนิ้วเรียวของรุ่นพี่นักบอลให้เขาได้ดูดดุนกลั้นเสียงหน้าอาย

รุ่นพี่แทยงผละออกจากอกเขาก่อนกดใบหน้าไปรับรสจูบร้อนๆ ลิ้นหนากวาดต้อนด้วยความตะกละตะกลาม แผ่นอกบางถูกบดขยี้ซ้ำๆจนบวมเบ่ง เขาตัวสั่นหนัก พยายามที่จะห้ามแต่ก็ทำไม่ได้ เนื้อตัวอ่อนปวกเปียกไม่มีแรงต้าน ทำได้แต่ส่งสายตาอ่อนวอนไปที่ร่างสูงของรุ่นพี่จอห์นนี่เท่านั้น

“เซนไป อะ อ๊าส์ ได้โปรดไม่ใช่ดีนี้ ผมขอร้องละ อื้อ”

เอ่ยขอร้องอ้อนวอนยามที่มีโอกาส ยกมือขึ้นแนบอก สบสายตาร้ายกาจทั้งสี่คู่ รุ่นพี่หน้าหล่อหัวเราะในลำคอเหมือนเรื่องที่ทำอยู่ตอนนี้สนุกสนานเสียเหลือเกิน ไม่สนใจเลยซักนิดว่าเขาจะรู้สึกยังไง

ดวงตาคลอหน่วยด้วยหยาดน้ำใสมองไปรอบๆก็พบคนจำนวนมาที่อยู่ในรถไฟฟ้าใต้ดิน ไม่ดีแน่ที่เขาจะถูกทำอะไรในนี้ ถ้าเกิดคนเห็นละ ถ้าเกิดมีคลิปขึ้นมาละ เขาไม่อยากให้เกิดเรื่องเสียหาย เขาไม่อยาก...ไม่อยากพบเจอกับนรกนี้เลย

มันเวรกรรมอะไรของเขากันที่ต้องมาพบเจอพวกรุ่นพี่เฮงซวยนี้ ทำถึงเป็นเขา เป็นจอง แจฮยอนที่ใช้ชีวิตปกติมาตลอด คนที่ไม่มีอะไรโดดเด่นแบบเขา...ทำไม...ทำไมรนะเจ้าถึงเกียดชังเขานัก

“ไม่ร้องสิคนเก่ง ไม่ร้องนะครับ”

“ถ้าเราไม่ดื้อ...ไม่หลบ เป็นเด็กดี”

“พวกพี่ก็จะไม่ทำแบบนี้”

“มันเป็นความผิดของเรานะแจฮยอนอา”

งั้นเหรอ เรื่องทั้งหมดคือเขาผิดงั้นสิ ทำไมเรื่องมันถึงกลายมาเป็นแบบนี้ เขาไม่เข้าใจ ทำไม...ทำไม เขาได้เฝ้าถามตัวเอง

รุ่นพี่โดยองขยับเข้ามาใกล้ กดจูบซับน้ำตาพร้อมกับที่มือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวในอ้อมจนเผยแผ่นอกขาว นิ้วมือรุ่นพี่ซื่อเฉิงขยับวนกับส่วนอ่อนไหวอีกครั้ง ออกแรงรูดรั้งจนเสียววูบ เขาโน้มหน้าฝั่งลงกับบ่าลาดของรุ่นพี่แทยง มือนิ่มของตัวเองถูกจับให้ลูบกับส่วนโป้งนู่นในอากางนักเรียนของรุ่นพี่ยูตะและรุ่นพี่แทยง

“นิ่งๆนะครับ พี่ไม่อยากให้เราเป็นแผล”

แจฮยอนตัวสั่นเทาตอนที่วัตถุคมแนบกับแก้มก้นอิ่มก่อนความคมของมันจะทำให้กางเกงนักเรียนพร้อมกับอันเดอร์แวร์ขาดเป็นรูพอประมาณ พอให้นิ้วร้อนสอดแทรกเข้ามาภายในกายร้อนระอุ ขยับเคลื่อนสร้างเสียงยามโลนไม่น่าฟัง

“อึก เซนไป อุ๊!”

ฝั่งหน้าลงบนไหล่ลาดแข็งแรง ระหว่างดวงตาก็ยังคงอ้อนวอนร่างสูงที่ยืนเล้ากระเป๋ามองตัวเองนิ่งๆ เขาไม่รู้ว่ารุ่นพี่จอห์นนี่กำลังคิดอะไรอยู่ สายตาเรียบเฉยนั้นเดาได้ยากจริงๆ

“ซุโคย แจฮยอนอา ซุโคย (สุดยอดเลย แจฮยอนอา นายมันสุดยอด)”

น้ำเสียงหื่นกระกายดังขึ้นข้างตัวตอนที่เขาเผลอแอ่นสะโพกส่วนจังหวะก้านนิ้วยาวที่สอดแทรกเข้ามาลึกล้ำ กระแทกกระทั้นรุนแรงจนหัวสมองขาวโพลนก่อนจะรู้ตัวร่างเขาก็ถูกพลิกให้ไปประเชิญหน้ากับรุ่นพี่นักบอล

“กูให้มึงลงโทษลูกแมวได้เลยจอห์นนี่”

“วันนี้แจฮยอนเป็นของมึง”

“หึหึ”

พระเจ้า...ทำไมความหวังหนึ่งเดียวของเขาถึงได้พังลงต่อหน้าต่อตาแบบนี้กันนะ

“อึก เซนไป อื้ออ” เกร็งไปทั้งร่างกายตอนช่องทางด้านหลังถูกแกนกายใหญ่โตรุกล้ำ ผวาเฮือกกอดรุ่นพี่นักบอลแน่น ก่อนได้จูบปลอบประโลมจอมปลอมจากรุ่นพี่โดยอง

“อา...แจฮยอนอา คาวาอิ”

“ฮื้ออ เซนไปยะดะ อื้ออ อ๊าส์ ยะดะ (ใหญ่ไปแล้ว ถึงเถอะครับ)”

ร่างกายเขาโยกไหวตามแรงส่งด้านหลัง เงาสะท้อนภาพฝูงชนจากกระจกใสทำให้เขาละอายใจเกินกว่าจะลืมตา ถึงแม้ว่าจะมีร่างกายสูงใหญ่กันไว้แต่เขาก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในที่สาธารณะ มันไม่สมควร

รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่สมควรแต่ร่างกายเขากับตอบสนองจังหวะร้อนแรงนั้น สะโพกกลมถูกมือรุ่นพี่บีบขย้ำ ฟ้อนเฟ้น ตั้งแต่ช่วงเอว ช่วงอก ทุกๆที่เต็มไปด้วยรอยแดงเป็นจ้ำจากฝ่ามือและริมฝีปาก

เขาหอบฮักโกยอากาศเข้าปอดตอนรุ่นพี่ร่างสูงกระทุ้งเข้ามาอย่างแรง มือเรียวทำหน้าที่ชักรูดแกนกายใหญ่อีกสี่อัน หยอกล้อด้วยปลายนิ้ว รูดรั้งด้วยฝ่ามือนุ่มละมุน กลายเป็นทาสกามของพวกรุ่นพี่นั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ

เขาเกลียดร่างกายตัวเองที่ยอมให้รุ่นพี่พวกนี้...

“อึก เวนไป อะ อ๊าส์ อื้ออ”

เสียงครวญครางถูกปิดด้วยรสจูบร้อนแรงของรุ่นพี่ซื่อเฉิง เขี้ยวคมขบกัดปากเขาจนเกิดแผลในขณะที่สะโพกก็ยังคงถูกอัดกระแทกด้วยจังหวะเร้าร้อน น้ำเสียงทุ้มต่ำดังคลออยู่ข้างใบหู ภาพใบหน้าตัวเองที่สะท้อนกับกระจกนั้นดูแล้วไม่น่าจะใช่จอง แจฮยอนที่เคยรู้จัก

ดวงตาหวานหยาดเยิ้มด้วยแรงอารมณ์ไหนจะความต้องการที่กำลังร่ำร้องอยากปลดปล่อย ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเองรู้สึกดีแค่ไหน

“ชอบเหรอครับ ชอบทำในที่แบบนี้เหรอคนเก่ง”

ไม่

ไม่ชอบ

อยากจะปฏิเสธแต่ร่างกายกลับโบกไหวตอบสนองแกนกายที่ผลุบเข้าผลุบออกด้วยจังหวะร้อนแรงไม่แพ้กัน เขาตื่นเต้นไปกับสัมผัสหยาบคายนั้น ยื่นคิดว่ามีสายตาคนอื่นมองอยู่เขายิ่งตอบสนองด้วยความร้อนแรงทบทวี

แพ้แล้วละ

“โมะโตะ เซนไป อะ เซนไป โมะโตะ (เอาอีกครับ รุ่นพี่ เอาอีกครับ)”

เอี้ยวตัวหันมองรุ่นพี่จอห์นนี่อย่างออดอ้อน เกร็งหน้าท้องตอดรักแกนกายใหญ่รุนแรงยามเมื่อห้วงอารมณ์ใกล้ถึงจุดปริแตก อ้อนวอนอย่างหน้าไม่อาย โยกไหวร่างกายส่วนทางกับสัดส่วนแข็งขืน

แตกซ่าน ขาวโพลนไปทั้งหัว กางเกงเปื้อนคาบน้ำเหนอะหนะนั้นตอนที่เขาทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมา แกนกายร้อนถูกถอนออกจากร่างกายก่อนตัวเขาจะถูกกดให้นั่งกลับพื้น อ้าปากรับเอาเอ็นแข็งเข้าปาก ดื่มด่ำความคาวนั้นจนเต็มท้อง

“ของพี่บางครับแจฮยอน อื้ออ”

อ้าปากรับแกนกายอีกสี่อันที่พร้อมปลอดปล่อยออกมาเต็มโพรงปาก กลืนลงท้องไปด้วยความเต็มใจ ปล่อยให้รุ่นพี่แต่งตัวให้เรียบร้อยโดยที่เขาเอาแต่ก้มหน้าสำนึกความผิดที่คงจะติดตัวเขาไปอีกนาน

น้ำตาสีใสไหลลงมาเปื้อนกับใบหน้า หยดแมะลงบนพื้นรถไฟฟ้าที่ยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ มือไม้สั่นไหวเหมือนกับหัวใจของเขาในตอนนี้

เขาไม่ได้ต้องการข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อเจออะไรแบบนี้...ทำไมไม่ยอมปฏิเสธกันละแจฮยอน

“อึก!”

“ทีนี้ก็ทำตัวเป็นดีรู้มั้ย ถ้าไม่อยากเจอเรื่องเลวร้ายกว่านี้”

เส้นผมนิ่มถูกฝ่ามือหนากระชากอย่างแรงจนหน้าแหงนเข้ามองสบกับดวงตาทั้งหาคู่ที่กำลังข่มขู่เขาอยู่ หลับตาปล่อยให้น้ำตารินไหล คลานเข่าเข้าไปคลอเคลียฝ่ามือยื่นมาลูบใบหน้าและเส้นผมอย่างจำยอม

“ครับ เซนไป”

ตัวตนของเขากำลังเลือนหาย...

กลับไปเม้นในเด็กดีเลยน้อออ