อ่านแล้วกลับไปเม้นด้วยน้าาา
ตื่นเต้น
ความมืดมิดตรงหน้าไม่อาจทำให้เจ้าของร่างโปร่งหวาดกลัวได้ ความหวาบหวิวยามผิวกายสัมผัสได้ถึงมือแข็งแรง บีบเค้นตามเนื้อแน่นจนขึ้นรอย แนวฟันขาวขบกัดลูกยางในปาก เสียงโซ่เหล็กกระทบโครงเหล็กของเตียงนุ่มดังก้องแก้งน่ารำคาญ
เรียวขายาวอ้ากว้างเมื่อร่างกายสมส่วนแทรกกายเข้ามาหา ผิวเนื้ออ่อนด้านในถูกเขี้ยวคมขบกันจนขึ้นรอย สะโพกมนบิดส่ายอย่างเสียวกระสั่นเมื่อมีวัตถุแปลกปลอมสอดแทรกเข้ามาอยู่ภายใน ขยับไหวเสียดสีกับโพรงอ่อนนุ่ม
“นายเหมาะกับสีแดงจัง นีเอล”
เสียงลั่นของชัตเตอร์ดังเข้าโสตประสาทก่อนหายไปเมื่อไอ้ที่อยู่ในกายสั่นแรงขึ้นอีก เสียงมอเตอร์ดังหึ่งๆไม่สามารถทำให้คนโดนกระทำรับรู้ได้มากไปกว่าความอึดอัดทรมาน
แกนกายขนาดพอดีมีโบว์อันเล็กสีแดงผูกไว้แน่นตัดกับผิวขาวอมชมพู สองแขนถูกมัดติดหัวเตียงด้วยกุญแจมือนุ่มนิ่ม ดวงเรียวเหมือนลูกหมาโดนปิดทับด้วยภาพผืนหนา ในปากมีลูกยางพร้อมสายรัดหนังคาดเอาไว้ ช่องทางอ่อนนุ่มสอดแทรกด้วยของเล่นสั่นครืดคราดรุ่นแรงอยู่ภายใน
เป็นภาพความงดงามที่อง ซองอูหลงรัก ภาพที่ทำให้คนสุขุมถึงกับขาดสติ ภาพของคัง ดาเนียลที่กำลังบิดเร้าด้วยไฟราคะ
สวยงามเหลือเกิน นีเอลของฉัน
“อื้ออออ!!”
เสียงทุ้มครางอื้ออยู่ในลำคออย่างทรมาน พวงแก้มเนียนขึ้นสีเรื่อพร้อมหยาดเหงื่อที่ผรุดพรายแต้มกรอบหน้าสมบูรณ์แบบ กล้ามเนื้อหน้าท้องปรากฏให้เห็นยามที่เจ้าของมันหดเกร็งด้วยความซ่านเสียว หยาดน้ำขาวขุ่นปริ่มส่วนปลายความรู้สึก อยากปลดปล่อยความต้องการมากเพียงไหนแต่ทำไม่ได้เมื่อส่วนนั้นของตัวเองไม่ถูกแตะต้องแม้แต่น้อยี
“โอ้ ฉันทำให้นายร้องไห้เลยเหรอนีเอล”
ผ้าสีทึบถูกดึงออกไป แสงสลัวของหลอดไฟสีส้มทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัวไม่ชัดเจนยิ่งมีน้ำตาคลออยู่ยิ่งทำให้ภาพใบหน้าหล่อเหลานั้นพร่ามัวเข้าไปอีก
“ฉันชอบสีหน้าแบบนี้ของนาย ชอบเสียงของนายด้วย...อ่า ข้างในตัวนายฉันก็ชอบนีเอล”
“อะ...อ๊าส์ ซองอู”
สายรัดหนังโดนมือหนาถอดออกจากใบหน้าเนียน ริมฝีปากอิ่มอ้ากว้างควรญครางยามที่แกนกายใหญ่สอดแทรกเข้ามาพร้อมกับของเล่นอันเล็กภายใน ข้อมือขาวดึงแน่นอยู่ด้านบน ใบหน้าเชิดหงายครางเครือรื่นหู
“อื้มมม...นีเอล” ซองอูครางต่ำแหบพร่า มือหนาฟอนเฟ้นทั่วผิวกายแน่นตึง บีบขย้ำจนขึ้นรอยนิ้วมือ
ยอดอกสีหวานโดนมือหนาบดขยี้อย่างรุนแรงพร้อมกับด้านล่างที่ขยับเข้าออกเนิบนาบ
“เกะกะเป็นบ้าเลย”
“อึก! อื้ออ” ของเล่นถูกดึงออกจากช่องอ่อนนุ่มอย่างแรงสวนทางกับแกนกายอุ่นร้อนที่กระแทกเข้ามาจนดาเนียลจุกไปหมดต้องอาศัยริมฝีปากอ้างับอากาศ อึดอัดทรมานจนอย่างจะร้องไห้โฮ เสียวซ่านหวาบไหว รู้สึกเหมือนถูกเต็มเติมและรู้สึกดี
“ซอง...อะ...อ๊าส์...ซองอู”
ครางแหบหวานยามสะโพกแกร่งบดเบียดลงมาตรงจุด กระแทกกระทั้นด้วยจังหวะร้อนแรง ริมฝีปากได้รู้พรมจูบฝากร่องรอยไว้ตามผิวกายขาว ดวงตาดุดันจดจ้องลงมาอย่างหื่นกระหาย
“นีเอล...อ๊าาา รัดฉันอีกคนดี..แบบนั้นแหละ ซี๊ดดด”
ผนังอ่อนนุ่มบีบเกร็งรัดตัวตนของร่างสมส่วนอย่างเอาใจ ดวงตาเรียวสีน้ำตาลอ่อนหยาดเยิ้มและฉ่ำวาวแสดงอาการออดอ้อนวอนขอเร่งเร้าแรงส่งจนตัวสั่นคลอน
เตียงหลังใหญ่ดังเอี๊ยดอ๊าดแข่งกับเสียงกระทบกันและเสียงทุ้มประสานครวญคราง ดาเนียลปรือตาขึ้นจากห้วงอารมณ์จ้องมองใบคมคาย ดวงตาดุดันสีเข้ม จมูกโด่งรั้นและริมฝีปากได้รูปที่ดึงดูดสายตาเจ้าตัวไว้เสมอ
“จูบ...จูบฉัน อะ อ้าส์ ได้โปรดซองอู...ได้โปรด”
ดาเนียลอ้อนวอนร่างด้านบนอย่างไร้สิ้นสติ ใบหน้าหล่อแดงก่ำด้วยพิษร้ายของห้วงอารมณ์ น้ำตาสีใสไหลออกมาดวงตาเรียวรี ริมฝีปากเผยออ้าพร้อมรับรสจูบหวานตามที่อยากได้
“อยากจูบเหรอ หื้ม”
ใบหน้าคมก้มต่ำคลอเคลียผิวแก้มเนียนใส กลิ่นราคะลอยคลุ้งอบอวลทั่วเรื่อนร่างสมบูรณ์แบบ แนบริมฝีปากลงทุกที่ยกเว้นเสียก็แต่กลีบปากอิ่มแดงนั้น
“จูบ...อึก ซองอูจูบฉัน ได้โปรด อ๊าส์ จูบฉันนะ”
น้ำเสียงครวญครางดังสลับกับการออดอ้อน คัง ดาเนียลทำตัวเป็นลูกแมวยักษ์ตัวขาวออดอ้อนเจ้าของขี้แกล้งระหว่างที่ร่างกายก็ยังโยกคลอนตามแรงรักแสนรัญจวนใจ
“หึ น่ารักสะจริง” แค่นหัวเราะชอบใจในลำคอยามเห็นสีหน้าอ้อนวอนราวกับเสพติดรสจูบของตน
น่าขย้ำ ยิ่งดาเนียลอ้อน ซองอูยิ่งอยากบดขยี้ร่างกายอีกฝ่ายให้กลายเป็นผงทุลีจากไฟปรารถนา สอนให้ร้องเพลงขับขานครวญครางแต่ชื่อตน คล้องโซ่ตรวนให้ลูกแมวตัวน้อยหลงใหลอยู่ห้วงอารมณ์หวานก่อนกักขังไว้ในอ้อมแขนไม่ให้ใครมาแย่งชิงไป
หวงแหนและแสนรัก
กดจูบลงบนกลีบปากนุ่มสีสดแนบค้างไว้ก่อนขยับบดเบียดป้อนจูบให้ลูกแมวตัวโต เขี้ยวคมขบกัดมุมปากร่างด้านใต้จนได้รสคาวสนิม สอดลิ้นพัวพันดุนดันเสียจนสติอีกฝ่ายพร่าเลือน เอวสอบโยกไหวไม่ให้เสียจังหวะ ในขณะที่สองมือบีบเค้นไปทั่วเนื้อนุ่มๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“อื้อ!!! อ๊าส์...ซองอู อื้ออ”
กรีดร้องสุขสมยามที่ความใหญ่โตกระแทกหนักหน่วง สมองขาวโพลน อารมณ์หวาบหวามตีขึ้นมาจนประทุออกเป็นของเหลวสีขุ่น สะโพกแน่นแอ่นเกร็งรับความกระหายอุ่นร้อนที่ฉีดพุ่งเข้ามาจนเต็มล้น
“นีเอล...อา...นีเอล”
ลมหายใจร้อนรินรดอยู่ที่ใบหู ใบหน้าหล่อชื้นไปด้วยเหงื่อเม็ดโต ดวงตาเรียวปรือปรอยฉ่ำหวานแต่ความรู้สึกภายในกับบอกว่าไม่พอ
คัง ดาเนียลยังคงต้องการอง ซองอู
ไม่อิ่ม แค่นี้มันไม่อิ่มเอาเสียเลย
ผนังนุ่มเกร็งรัดความใหญ่โตภายใน เรียวขายาวเกี่ยวสอบก่อนเริ่มขยับเข้าหาด้วยจังหวะเนิบนาบปลุกเร้าอารมณ์เจ้าของใบหน้าคมหล่อ
“ตะกละ คัง ดาเนียลเจ้าลูกแมวจอมตะกละ”
“ซองอู...กระแทกเข้ามาแรงๆ อื้ออ”
“ฉันจะป้อนจนนายจุกเลย เจ้าลูกแมว”
ซองอูปลดโซ่เส้นยาวออกให้ติดแต่กุญแจมืออันนิ่มที่ยังคงติดอยู่ที่ข้อมือขาวก่อนจะพลิกตัวลงให้อีกฝ่ายอยู่ด้านบนแทน
“จริงสิ ฉันลืมไปเลย”
มือหนาดันร่างที่กำลังสนุกกับการขยับกายขึ้นลงให้ออกห่าง ลุกจากเตียงหลังกว้างไม่สนใจคนที่กำลังงุนงง อารมณ์ค้างเติงจนแสดงสีหน้าไม่พอใจ
ร่างสมส่วนหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมปลอกหนังเส้นเรียวเล็ก มีกระพรวนอันพอดีส่งเสียงกรุ้งกริ้งทุกครั้งที่ขยับ
เจ้าแมวตัวโตรู้งานคลานเข้าไปหาเจ้านายที่ยืนอยู่ปลายเตียง คลอเคลียอ้อนออด ช่องทางด้านหลังขมิบถี่รัดรึงความว่างเปล่า ลำคอระหงส์ถูกสวมทับด้วยปลอกคออันสวยโดยเจ้าของชื่ออันเล็กด้านในตัวปลอกคอ
“เหมาะกับนีเอลมากเลยนะ”
ลูบเส้นผมสีน้ำตาลเทาชื้นเหงื่อก่อนทรุดตัวลงนั่งกับโซฟาปลายเตียง ตบตักเบาๆบ่งบอกให้เจ้าลูกแมวได้รู้ว่าควรทำอะไร
ดาเนียลไม่รอช้าวิ่งเข้าไปหาร่างสมส่วน ขยับคร่อมตักสอดใส่ตัวตนของอีกฝ่ายเข้ามาในความว่างเปล่า รอยยิ้มหวานคล้ายโดนมนต์สะกดปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ความว่างเปล่าถูกเติมเต็มจนคับแน่น
บทรักร้อนแรงเริ่มต้นขึ้นอีกครั้งและมีเจ้าลูกแมวจอมตะกละเป็นคนขับเคลื่อน เส้นผมสีสวยพริวไหวตามจังหวะขยับกาย สะโพกแน่นกระทบกับต้นขาแกร่งเรียกเสียงครางรื่นหูครั้งแล้วครั้งเล่าดังคลอไปกับเสียงใสกระวานของกระพรวนทองเหลือง
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าเหมือนกับผลงานศิลปะจากปลายผู่กันของพระเจ้าก็ไม่ปาน แสงสีขาวสว่างไสวเป็นประกายรอบตัวคัง ดาเนียลทำให้อง ซองอูใจเต้นแรง จิตใจด้านมืดหัวเราะร่าเมื่อแสงนั้นกำลังเป็นสีดำขุ่น กลิ่นหอมหวานที่เคยบริสุทธิ์แปรเปลี่ยนเป็นกลิ่นคาวแสนรัญจวนของบทเพลงปาบ เสียงแววหวานแหบพร่าที่เปล่งขอร้องอ้อนวอนในเรื่องต่ำตม
ปีศาจในกายซองอูกู่ร้องดีใจที่สามารถเอาทูตสวรรค์ตกขุมนรกแห่งราคะไปด้วยกันได้
“ซองอู...อา...ดีจัง...ดีจัง”
“เรียกร้องอีกสิ อ้อนวอนฉันนีเอล ขอร้องฉัน บีบรัดฉันและเป็นแค่ของฉัน”
กระซิบหยอกเย้าเสียงหวานเอาใจ สะโพกสอบเด้งขึ้นสวนจังหวะถี่รัวจนคนด้านบนหวีดเสียงหลง มือหนาประคองเอวได้รูปไว้มั่น ออกแรงบีบจนปรากฏรอยนิ้วแดงๆตามผิวเนียน
“ได้โปรดซองอู...อ๊าส์!! ได้โปรด...ป้อนฉัน ไม่อิ่ม ไม่พอ ซองอูฉันไม่พอ อึก อ๊าส์”
กลีบปากอิ่มอ้อนวอนขออย่างคนไร้ความนึกคิด ความว่างเปล่าทำให้จิตใจด้านมืดตื่นขึ้นมา มือที่เหมือนจะสะอาดบริสุทธิ์ยื่นออกไปจับกับปีศาจร้าย ยอมศิโรราบให้แก่ความดำมืดเพื่อให้ตัวเองพบเจอความสุขสมที่โหยหา
“อา...ซี๊ดดด นีเอลครับ นีเอล”
“...อะ อ๊าส์”
“บอกสิว่าตัวนายเป็นของใคร หัวใจนายเป็นของใคร”
“...”
“และเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ของใคร”
.
.
.
.
.
“ฉันเป็นของซองอู....เป็นทาสของซองอู”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น