Who are you ?

เสียงอะไร...เสียงของใคร

เสียงกระซิบข้างใบหูทำให้ร่างขาวกระพริบตาถี่ๆ ก่อนลืมขึ้นเต็มตาแต่ก็ไม่สามารถมองภาพใดได้นอกจากความมืดมิด ใบหน้าหวานหันไปมาพยายามรี่ตาแต่ก็ไม่เห็นอะไรเช่นเดิม ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นเป็นเส้นตรง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเมื่อยามที่ภาพความฝันของตัวเองฉายชัดอยู่ในหัวตอนนี้

“ตื่นแล้วเหรอ หื้ม ลูกแมวน้อย”

“ฮึก” น้ำสีใสไหลพรากลงมาอย่างกับทำนบแตก ความกลัวเกาะกุมทุกพื้นของร่างกาย แจฮยอนพยายามถดตัวหนีเจ้าของเสียงทุ้มแหบพร่า สองขาเรียวคลานออกไปอย่างไม่รู้ทิศรู้ทางหวังแค่ว่าจะสามารถออกไปจากสถานที่แห่งนี้ได้

กึก!

ลำคอขาวถูกดึงรั้งจนร่างทั้งร่างล้มหงายไปกับพื้น แจฮยอนสัมผัสลำคอของตังเองก่อนพบว่ามีปลอกคอถูกรัดไว้อยู่ เอือมไปด้านหลังก็พบกับโซ่โลหะเส้นเล็ก แจฮยอนคล่ำโซ่นั้นไปเรื่อยๆจนพบกับห่วงเหล็กขนาดใหญ่ที่ฝั่งไว้ในพนัง

“ชะ..ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!”

ร่างสูงโปร่งยกยิ้มมองลูกแมวตัวน้อยที่พยายามร้องขอให้คนช่วย สองขายาวยกขึ้นไขว่ห้าง เขาเท้าคางมองแจฮยอนที่กำลังใช้มือทึ้งปลอกคอหนังเส้นสวยเพื่อให้มันหลุดออกจากลำคอขาว ภายใต้ผ้าปิดตาเนื้อดีมีน้ำตามากมายไหลพรั่งพรูออกมาไม่หยุดหย่อน

อา...น่าสงสารเหลือเกิน

“อึก” มือหนากระตุกปลายโซ่แรงๆจนร่างขาวเสียหลักล้มลงกับพื้นอีกครั้ง เขาออกแรงดึงโซ่จนแจฮยอนจำต้องคลานเข้ามาหาเขาอย่างเสียไม่ได้ ดวงตาคมมองลูกแมวตัวน้อยที่นอนอยู่แทบเท้าด้วยสายตาหลงใหล

เสื้อนักเรียนตัวน้อยเลิกขึ้นจนเห็นแผ่นหลังเนียน ช่วงเอวบางคอดเข้ารับกับสะโพกผาย ใบหน้าหวานซุกซบอยู่ข้างปลายเท้า ผนวกกับเสียงร้องไห้จ๋ายิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ

“อะ โอ๊ย! ปล่อยผมเถอะ ฮื้ออ ฮึก ฮื้อ”

ร่างโปร่งกระชากเส้นผมนุ่มแหงนขึ้นกำจิกจนเต็มกำมือ แจฮยอนขยับเปลี่ยนท่าเป็นทับส้นทำให้เขาสามารถใช้จมูกตัวเองไล่ไปตามใบหน้าสวยได้อย่างที่อยากทำมานานแสนนาน กดริมฝีปากลงที่แก้มอิ่ม ขบกัดรุนแรงจนขึ้นรอยเขี้ยวคม

“ชู่วๆ ไม่เอาครับ ไม่ร้องนะ...ไม่ร้องนะ เด็กดี”

แจฮยอนตัวสั่นหนักในอ้อมกอดแข็งแรงที่เป็นเหมือนกรงขัง แรงโอบรัดที่บั้นเอวกับสัมผัสอ่อนโยนที่ลูบหลังไม่ได้ทำให้เขาหยุดร้องไห้ ยิ่งได้รับสัมผัสจากร่างนั้นมากเท่าไหร่ น้ำตามากมายก็ยิ่งไหลออกมาเหมือนว่าเขาสามารถผลิตน้ำตาได้ไม่มีวันหยุด

“ฮึก ฮื้ออ”

“เอ้า ทำไมยังร้องไห้อยู่อีกละครับ หื้ม” จมูกโด่งกดฝั่งลงที่ลาดไหล่หอม ขบเม้มทำรอยสีหวานแต่งแต้มความบริสุทธิ์

มือใหญ่เลื่อนปลดกระดุมเสื้อแสนเกะกะออกให้พ้นตา เขาจับแจฮยอนนอนลงกับพื้นกระเบื้องเย็นๆ ดวงตาคมจ้องมองร่างกายสวย ทั้งหน้าท้องนูนได้รูป แผ่นอกบางที่กำลังกระเพื่อมไว้ถี่รัว ช่วงเอวคอดกิ่วน่าโอบกอด ยิ่งบวกกับผิวขาวราวกับน้ำนมก็ยิ่งทำให้แจยอนดูเปราะบางกว่าตุ๊กตากระเบื้องเคลือบราคาแพง

“ไม่ อย่านะ! หยุด ฮื้ออ ออกไป ออกไปให้พ้น ออกไปนะ!”

ร่างขาวยกมือขึ้นดันร่างกายตึงแน่นของคนด้านบน แจฮยอนดิ้นรุนแรงขัดขืนทุกสัมผัสร้อนที่กำลังปลุกปั้นอารมณ์ สองมือน้อยยกทุบร่างตรงหน้าแรงๆจนได้ยินเสียงดังตุบ แต่เหมือนแรงของเขาจะไม่แสดงความรำคาญให้อีกฝ่ายแต่อย่างใด เสียงหัวเราะในลำคอบ่งบอกถึงความสนุกสนานทำให้เขายิ่งจิตตก

“หึหึ” ดวงตาคมจ้องมองการกระทำแสนพยศของลูกแมวอย่างชอบใจ ยิ่งแจฮยอนขัดขืนเขาก็ยิ่งอย่างทำให้จำยอม ยอมเป็นลูกแมวตัวเล็กในโอวาท เป็นสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักที่อยู่ในกำมือเขา เป็นของเล่นชิ้นสำคัญที่เขาจะทำอะไรกับมันก็ได้

“...ฮื้ออ ปล่อย..ปล่อยผมไปเถอะ” แจฮยอนขอร้องด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ร่างกายทุกส่วนเกร็งแน่นตอนที่มือเย็นของใครบางคนลูบไล้สัดส่วนเขาอย่างใจเย็น มือเย็นเหมือนน้ำแข็งบีบคลึงลูบไล้ตั้งแต่ช่วงไหล่ไล้ลามมาจนถึงแผ่นอกบาง

ลูกแมวน้อยตัวเล็กสั่นหนักในอุ้มมือของเจ้าของ ใบหน้าสวยเอนหนี ลำตัวขาวพยายามถดหนีกดตัวจนแทบกลืนลงไปกับพื้นกระเบื้อง เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนแผ่กระจายเป็นภาพที่น่าดูยิ่งนักสำหรับเจ้าของสัตว์เลี้ยงตัวสวย

ใบหน้าหล่อก้มลงตวัดลิ้นผ่านยอดอกสีแดงก่ำ ดูดดึงขบกัดจนได้ยินเสียงหยาบโล้น ร่างสูงโปร่งจับตึงแขนเรียวให้อยู่เหนือหัว ลากลิ้นเลียตั้งแต่แผ่นอกขึ้นไปจนปลายคางเรียว ฟันซี่คมกัดดึงเยลลี่รสหวานจนยืดย้วย ก่อนสอดลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากหวาน

นัยน์ตาคมวาววับเคลิ้มฝันไปกับรสชาติแสนหวานจากริมฝีปากอิ่ม เขาตักตวงสัมผัสร้อนแรงจากคนใต้ร่างอย่างกระหาย บดจูบดูดคลึงปากอิ่มรุนแรง ความตะกละเลือกที่จะให้เขาโยนความอ่อนโยนทิ้งไปและกลับมาเป็นเจ้านายแสนชั่วช้าที่กำลังจะเริ่มการตรีตราจองสัตว์เลี้ยงตัวสวย จับใส่ปลอกคอและโยนเข้ากรงทอง

“อ๊ะ อื้ออ” แจฮยอนครางครือ สองมือกำแน่นเขาบิดข้อมือไปมาภายใต้อุ้มมือแกร่งที่บีบรัดแน่นยิ่งกว่าโซ่เหล็ก เขาหดเกร็งหน้าท้องตอนที่ลิ้นร้อนลากลิ้นแผ่นอกตัวเอง ลมหายใจร้อนรินรดยอดอกจนแข็งเป็นไต

ดวงตากลมเบิกโพลงภายใต้ผ้าปิดตาก่อนค่อยๆรี่ลงตอนที่มือร้อนกำสัดส่วนขนาดพอดีแล้วรูดรั้งมันในจังหวะเชื่องช้า อาจจะเพราะแจฮยอนกลัวเกินไปถึงทำให้ไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ร่างทั้งร่างอยู่ในสภาพเกือบเปลือยเปล่า ทั้งตัวเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตนักเรียนยับๆหนึ่งตัวเท่านั้น

“สวยมาก...สวยมากเลย”

น้ำเสียงแหบต่ำกระซิบชิดริมหูขาว มือหนานวดคลึงแกนกายแจฮยอนจนพองสู้มือ อีกฝ่ายกดคลึงหัวหยักมนกระตุ้นความต้องการของเขาจนน่าสะอิดสะเอียน

แจฮยอนได้แต่เกลียดตัวเองที่กลัวจนเกินกว่าจะกล้าขัดขืน ทั้งที่อีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ทำไมเขาถึงได้กลัวขนาดนี้ กลัวจนร้องไห้ออกมาเงียบๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาภายใต้ผ้าปิดตาผืนเดิมโดยปราศจากเสียงสะอื้น ริมปากอิ่มพ่นแต่เสียงแปลกประหลาดน่าสมเพชออกมาเป็นระลอก ยิ่งตอนที่ช่องทางด้านหลังถูกก้านนิ้วยาวสอดลึกเขาก็ยิ่งครวญครางออกมาไม่ต่างจากโสเภณีชั้นต่ำ

“มะ..อ๊าส์ ไม่ ” นิ้วเรียวยาวถูกถอนออกจากช่องทางรัก แจฮยอนถอนหายใจโล่งอก เขานอนนิ่งฟังเสียงของใครบางคนที่เดินห่างออกไป โซ่เส้นเล็กถูกปลดออกจากกัน ตัวแจฮยอนถูกฉุดให้ลุกขึ้นยืนแล้วพาไปที่ไหนสักที่

“มาสนุกกันนะ ลูกแมวน้อย”

แจฮยอนอยากจะกรีดร้องออกมาให้สุดเสียงแต่เขาทำไมได้เมื่อปากเขาถูกเชือกหนังมันไว้แน่นพร้อมมีลูกกลมๆติดอยู่เพื่อเป็นตัวให้เขากัดระบาย สองแขนถูกตึงอยู่ด้านบน ช่วงตัวโดนหมัดด้วยเชือกหนังตามส่วนต่างๆและเรียวขายาวถูกหมัดติดกับแขนยกขึ้นจากพื้นหนึ่งข้างทำให้ตอนนี้เขาอยู่ในท่ายืนกระต่ายขาเดียว โดยลำคอก็ยังคงถูกสวมปลอกคอให้เหมือนเดิม และที่สำคัญช่องทางด้านหลังของเขาถูกบางสิ่งสอดเข้ามาลึก มันนงมีลักษณะเป็นแท่งๆมีลูกกลมอยู่เป็นช่วงๆและมันกำลังสั่นอยู่ภายในของเขา

น่าสมเพช ทั้งที่เป็นผู้ชายแท้ๆกลับโดนแบบนี้

“อึก อะ อ๊าส์ อื้อ อื้ม! อื้มมม”

ร่างสูงนั่งเท้าคางมองเรือนกายขาวสมส่วนของแจฮยอนด้วยสายตาหลงใหล กวาดมองตั้งแต่ช่วงปลายเท้าขึ้นไปจดจ้องที่แกนกายสีชมพูเปล่งที่กระตุก เสียงสั่นของของเล่นที่มาพร้อมน้ำเสียงครางหวานที่กลั้นได้บ้างไม่ได้บ้างคลอช่วยให้เขาได้ใช้มือที่ว่างรูดรั้งความต้องการของตัวเอง ดวงตาคมมองช่องทางด้านหลังที่กลืนกินของเล่นแท่งเรียวเข้าไปจนหมด รอยจีบพับขมิบถี่ตอดรัดสิ่งด้านในตามความปรารถนาลึกๆของจิตใจ

“อะ อ๊าส์” น้ำเสียงครวญครางเต็มไปด้วยความกระหายทำให้หัวใจแจฮยอนกระตุกวูบ มวลสารของแรงอารมณ์มารวมกันอยู่ที่ท้องน้อยพร้อมจะปลดปล่อยออกมาแต่เหมือนคนที่นั่งดูอยู่จะรู้ถึงได้ปรับของเล่นที่อยู่ภายในกายให้ลดแรงสั่นลง

ใบหน้าคมเผินขึ้นมองร่างกายขาวที่ขึ้นสีแดงน่าลิ่มลอง แจฮยอนเชิดหน้าขึ้นด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกขัด สะโพกบางกระตุกถี่ แนวฟันสวยเป็นระเบียบขบกัดก้อนกลมๆที่อยู่ในปากกลั้นความทรมานที่เขามอบให้

“อ๊าส์!!” เรือนกายสูงเดินเข้าไปซ้อนหลังร่างบอบบางของตุ๊กตาตัวสวย จับแกนกายใหญ่ถูไถช่องทางรักที่มีของเล่นค้างคาอยู่ในนั้น เอวสอบโยกไหวเสียดสี ใบหน้าหล่อเชิดหงายครางซี๊ดด้วยความรู้สึกดี เพียงแค่ได้ใช้ร่างกายถูไถก็ทำให้เขาแตะสวรรค์ได้แล้ว

มือหนาแยกซาลาเปาลูกอวบออกจากกัน นิ้วมือลูบไล้คราบน้ำขาวขุ่นของตัวเองที่ปลดปล่อยจนเปื้อน งร่องก้นอิ่ม มือเรียวจับปลายด้านที่โพล่ออกเล็กน้อยแล้วขยับของเล่นเข้าออกจนแจฮยอนผวาเฮือก สองมือตึงแน่นกับคานดึงรั้งให้เชือกที่ผูกกายรัดแน่นโชว์ทุกสัดส่วนในเจ้าของได้เห็น

“อะ อื้อ อึก ฮื้ออ ” แจฮยอนหอบฮักดวงตาสวยเบิกกว้างเมื่อช่องทางด้านหลังถูกรุกล้ำเข้ามาทั้งๆที่ยังมีของเล่นเฮงซวยนั้นอยู่ภายใน คนด้านหลังครางซี๊ดชิดริมหูก่อนที่ของเล่นจะสั่นขึ้นมาอีกครั้งอย่างรุนแรงพร้อมๆกับสะโพกแกร่งที่บดขยี้กระแทกกระทั้นถี่รัว

“อ๊าส์ แจฮยอน อ๊าส์ ดี รัดฉัน อ๊าส์ ซี๊ดด ดี” สะโพกแกร่งโยกถี่ ความร้อนรุมตอดรัดแกนกายแน่นจนเหมือนแจฮยอนจะหลอมละลายตัวตนของเขาให้เป็นหนึ่งเดียวกับอีกคน

มือหนาบีบขย้ำสะโพกอิ่มเต็มแรงจนขึ้นรอยเล็บ ฟันคมขบกัดผิวเนื้อเนียนนุ่มขึ้นรอยรักสีม่วงช้ำ หัวหยักมนกระแทกจุดไวต่อความรู้สึกร่างขาวถี่รัวจนแจฮยอนอดกลั้นไม่ไหวปลดปล่อยความรู้สึกออกมารุนแรง

“อื้อ!!!!” กายขาวกระตุกเกร็ง กัดลูกยางในปากแน่นจนแทบแตก ความต้องการถูกปลดปล่อยออกมาจนเลอะพุ่งติดปลายคาง เขาหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้าแต่ช่องทางด้านหลังก็ยังคงถูกเอารัดเอาเปรียบในจังหวะเดิมทำให้บางส่วนของเขาตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

“อ๊าส์ ลูกแมวน้อย นายเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว แจฮยอนอา”

น้ำเสียงทุ้มต่ำกระซิบถอยคำเดิมวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าตอกย้ำซ้ำเติมให้คนในอาณัติรู้ว่าใครที่เป็นเจ้าเรือนกายขาวสีน้ำนม สองมือหน้าจับยึดเอาบางไว้แน่นแล้วโยกสะโพกเข้าออกในจังหวะดิบเถื่อนรุนแรงจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น

แจฮยอนหลับตาแน่นปล่อยให้ความรู้สึกน่าสมเพชเข้ามาเกาะกุมจิตใจตัวเองอีกครั้ง ฟันคมกัดลูกยางในปากหวังว่ามันจะช่วยระบายความอึดอัดให้ออกไปจากหัวใจสักเล็กน้อย สองมือกำแน่นจิกเข้าฝ่ามือนิ่มของตัวเองตอกย้ำว่าเขายังคงมีชีวิตและลมหายใจอยู่

“อึก ฉัน..อื้มมมม...อ๊าส์ แจฮยอน!”

“อั๊ก!!” ใบหน้าใสเชิดหงายในจังหวะสุดท้ายที่ร่างข้างหลังส่งแรงกระแทกสวนกับมือเรียวสวยจิกทึ้งหัวเขาให้ไปด้านหลัง ความอุ่นร้อนถูกฉีดเข้าใส่ช่องทางด้านหลังจนเต็มล้น

ผ้าปิดตาสีเข้มเลื่อยหลุดออกจากใบหน้าหวาน เขารี่ตาปรับสภาพของแสงที่เปลี่ยนไปกะทันหัน กระพริบตาอยู่หลายทีก่อนจะเป็นปกติ เขากวาดสายตามองรอบห้องสีดำสนิทที่มีแสงไฟสีขาวเปิดให้ความสว่าง ตามผนังห้องมือรูปเขาติดเต็มไปหมด ดูๆแล้วคงเกือบเป็นพันๆรูปได้เลยละมั้ง ลมหายใจเขาขาดห้วงยามที่เห็นด้านนึ่งของห้องเต็มไปด้วยอุปกรณ์วิตถาร ทั้งโซ่ แซ่ กุญแจมือและของเล่นผู้ใหญ่อีกมากมาย

โรคจิต..คำๆนี้วนเวียนอยู่ในหัวเขาไม่หยุด

“ชอบมันมั้ย ฉันแต่งห้องเพื่อนายเลยนะลูกแมวน้อย”น้ำเสียงกระซิบแหบพร่าพร้อมแรงขยับเนิบนาบทำให้แจฮยอนได้สติ ร่างกายขาวเกร็งแน่น เนื้อตัวสั่นไหวรุนแรง ความหวาดกลัววิ่งเข้าสู่หัวสมองอีกระลอก

ถึงเขาจะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครมากขนาดไหน...แต่อีกใจเขาก็ไม่อยากรู้มากเท่านั้น

“หันมาสิ...หันมามองเจ้าของนายให้เต็มตาแจฮยอนอา”

“..ฮึก ฮื้อ” แจฮยอนสะบัดหัวไปมาดวงตากลมปิดแน่นสนิท ใบหน้าถูกมือเย็นจับหันไปด้านหลัง ผิวแก้มรับรู้สึกลมหายใจร้อนที่รินลงบ่งบอกว่าใบหน้าอีกฝ่ายอยู่ใกล้ขนาดไหน

“ลืมตาสิครับ เด็กดี”

“...”

“ฉันบอกให้ลืมตา!!!”

“ฮื้อออ!! ฮึก ฮื้อ” แก้มกลมถูกมือแข็งบีบจนบู่บี้บังคับให้เปลือกตาสีมุขค่อยๆลืมอย่างเชื่องช้าโชว์นัยน์ตาสีน้ำตาลที่วูบไหวจนเหมือนเปลวเทียนต้องลม

!!!!

“อื้อ ฮึก ฮื้ออ ฮื้ออ ฮึก” ดวงตาคมมองใบหน้าแสนคุ้นเคยของใครตรงหน้าด้วยหัวใจพังทลาย เขาไม่คิดมาก่อนว่าคนตรงหน้าจะเป็นคนทำกับเขาแบบนี้ คนที่เขาไว้ใจและสบายกายอยามได้อยู่ใกล้

“เรียกชื่อฉันสิแจฮยอน” เชือกหมัดปากถูกปลดออก มือเรียวสวยลูบไล้รอยเชือกที่ใบหน้าสวยให้อย่างแผ่วเบาราวกับต้องการปลอบประโลมลูกแมวของตัวเองไม่ให้ตื่นกลัวทั้งๆเจ้านายมันนั้นแหละน่ากลัวที่สุดในเวลานี้

แจฮยอนหลับตาแน่นยอมรับชะตากรรมแสนบัดซบของตัวเองด้วยหัวใจบอบช้ำเกินเยี่ยวยา เขาลืมตาขึ้นกวาดมองเครื่องหน้าสมบูรณ์แบบอันคุ้นเคย ดวงตาคมดุที่เคยจดจ้องด้วยความคุ้นเคยกำลังเปล่งประกายแวววาวไปด้วยความรู้สึกน่าหวาดกลัว

“เรียกสิ..เรียกเจ้าของตัวนาย แจฮยอน”

“ฮึก...”

“เจโน่”

กลับไปเม้นที่เดิมน๊าาา